yıllar evvel, bir aralık erzincan'ı.
bir çığlık duyduk okul koridorunda.
derken bahçeye fırladı ses.
dinmiyor, göğü yırtıyor vaveylası.
meğer hayatında ilk kez kar görüyormuş izmirli kız.
babasının memuriyeti sebebiyle o yaz taşınmışlar erzincan'a.
böyle sevinç!
kar görmüş gibi değil de, karı icad etmiş gibi.
deliriyor izmirli.
kar da XXXLapa yağıyor hani.
göz kırpana kadar bir karış kaymak tuttu her yan.
izmirlinin eli, ayağı, gövdesi silindi, kocaman bir gülüş kaldı geriye.
bir de kızıl at kuyruğu saçları.
uçuyor, bağırıyor, gülüyor ve ağlıyor sevinçten.
insan kardan da ağlar mıymış ya?
kızıl tilki yavrusu bahçeyi bir öyle bir böyle boyluyor.
refahiye'den tercan'a izmirlinin sevinci çınlıyor.
biz karasal iklimliler taş olduk camlarda.
o kardan kendini şaşırdı, biz de ona şaştık kaldık.
-sevinçten ciğerleri donacak, dedi hoca.
-kara, en güzel izmirli kızlar seviniyormuş ama hocam, dedi erzincanlı kız.
izmirli, icad ettiği karın sevinme haklarını da almıştı.
biz sevinemiyorduk artık.
ne yapsak eksik kalacak, yapmacık olacaktık zaten.
öyle güzel delirmişti memurun kızı.
biz o sene karda sadece üşüdük.
bilmiyorum, erzincan'da hala öyle kar yağıyor mu?
veya öyle sevinen izmirliler kaldı mı?
18.ocak.2021. berlin. usul kar yağışlı bir pazartesi
Comments